Trots + Geduld
Hallo wereld,
Dit jaar heb ik weer veel geleerd, voornamelijk hoe het niet moet. Omdat ik het gevoel heb iemand zijn marionet te zijn wacht ik deze winter rustig af of mijn moment ooit gaat komen. Ik heb alles gekregen waar ik om gevraagd heb, jammer genoeg heb ik het gevoel dat ik weinig tot niets terug heb kunnen geven.
Ik voorzie dat binnenkort het handelen op online beurzen voor mij onmogelijk gaat worden, omdat de koppeling met mijn Nederlandse identiteit inmiddels is gemaakt en ik als de dood ben dat alle openstaande gelden geconfisqueerd gaan worden zodra hiervoor de juiste afspraken zijn gemaakt. Daarom heb ik in de afgelopen tijd al mijn gelden verplaatst naar offline locaties. Deze winter ga ik aan mijn gezondheid werken, want om mijn doelen te behalen heb ik veel van mezelf gegeven en voor de volgende ronde wil ik beter in mijn vel zitten dan dat ik nu doe. Er staan nog een aantal EFL te koop waarvan ik hoop dat ik er een mediabedrijfje mee kan starten, maar daarna staan mijn centen niet meer bij derden en beschik ik volledig over mijn eigen sleutels.
"Heb geduld" zeggen mensen me vaak. Ja, dat is inderdaad wat ik ontbeer, daarom ga ik me daar maar eens op trainen. Wat ik nog kwijt wil, is dat trots een vorm van egoïsme is die ik graag zou zien verdwijnen. Als ik naar mensen moet luisteren die zichzelf vol trots als patrioot bestempelen voel ik de braakneigingen al opkomen. Wat heeft het voor zin om een God om genade te vragen als je in je handelen het tegenovergestelde doet? Mensen die hun land willen afschermen tegen buitenlanders, of juist opzichtig met een regenboogvlag moeten zwaaien om hun gevoel van vrijheid te beleven, ik begrijp ze niet.
Voor het eerst in lange tijd doe ik weer aan sport, na een ongeval een aantal jaren terug was dat weer een hele tijd geleden. Ook ben ik begonnen met het volgen van Servische taallessen, hopelijk krijg ik dat dit jaar een beetje onder de knie en kan ik daarna mijn vaarbewijs behalen.
Ik ben veel meer antwoorden verschuldigd, maar tegelijkertijd hoef ik aan niemand verantwoording af te leggen. De reden dat het 2 maanden stil was, is omdat ik niet weet hoe ik de gebeurtenissen moet uitleggen zonder anderen te schaden en dus kies ik er maar voor om te zwijgen en zelf schade op te lopen.
Over 3 dagen ben ik jarig, 32 alweer. Ik voel me niet jarig en als ik bedenk wat ik dit jaar allemaal beter had kunnen doen dan is dat gevoel meer dan gegrond. Er is zo veel mis met mijn instelling dat ik onmogelijk een goed gevoel kan hebben over hoe ik me de afgelopen 18 maanden heb geprofileerd, misschien is het inmiddels wel zo ver dat de touwtjes om die reden allang zijn los geknipt. Man wat een kansen zijn mij gegund en wat is het toch zonde dat je daar allemaal achteraf pas achter komt.
Ik ga in winterslaap, maak me maar wakker als ik ergens nodig ben en tot die tijd zit ik in de sportschool.